در آن پر شور لحظه

دل من با چه اصراری ترا خواست،

و من میدانم چرا خواست،

 و می دانم که پوچ هستی و این لحظه های پژمرنده

 که نامش عمر و دنیاست ،

اگر باشی تو با من، خوب و جاویدان و زیباست .

(مهدی اخوان ثالث)

در هیاهوی زمان
در دل ساکت شب
بی رمق، خسته و سرد
من به دنبال خودم می گردم!
کی شدم گمشده در وادی غم؟
من که بودم؟؟؟
کیستم؟؟؟
چه کسی خواهم شد؟؟؟
قاصدی بی مقصد
آه
ای رفته ز یاد
مشتی از خاک زمین
من گمشده ام
چه کسی خواهد یافت؟؟؟
من سرگردان را
من پاییزی را
گم شدم در تنهایی
وسعتی تو خالی
باد برده است مرا
یا که یک خواب عمیق؟؟؟
من چه اندازه زیاد
پوچ و خالی شده ام!
عشق از یاد دلم رفته چه زود
هیس... ساکت... انگار...
که صدایی خبر از آمدنم می دهد
این صدای قدم خسته توست؟؟؟
یا نوای قدم رسته من؟؟؟