تو هرگز نفهميدي ؛
اين دست هاي ِ ناتوان ِ آن روزهاي پرغبار
چگونه دلم را از زير آوار آن همه خاطره ي زخمي
بيرون کشيدند تا نفس بکشد ...

ساده نبود

اما

من دلم را عادت دادم به نخواستنِ تو
وقتي لبخند هايت را
درون مردمکان کسي مي تاباندي
که من نبودم ...!!!
من عادت کرده ام ،
به نبودن دست هاي تو در دست هاي يخ زده ام.

من عادت کرده ام ،
به تجسم بودن دست هاي تو در دست هاي ديگــري.

من عادت کرده ام ...