مدت هاست غزل سکوت کرده است

کلمات پشت دريچه هاي بسته در انتظار بودند

مدتها بود قاصدکي از خدا نامه نياورده بود و

پاسخ نامه هاي بي نشان بي جواب مي ماند

اما شبي از راه رسيد،

زمزمه کودکي را شنيد که بغضش به سوي قاصدک

نيمه جان بود و

شکستن غرورش محاکمه بي عدالتي، که انتظار تا کي؟

از خستگي پلکهايش را روي هم گذاشته بود و آرام زمزمه مي کرد ،

که يهو گرمايي در دستانش احساس کرد

تا چشم باز کرد کسي را ديد که به او لبخند مي زند و ارام مي گويد

من کنارت هستم./.